New Zealand in a nutshell!

Hallo lieve mensen,

Van het hete en droge Aussie kwamen we terecht in het natte en koude Nieuw-Zeeland (NZ).

We vlogen op Auckland, waarvan ik altijd dacht dat het de hoofdstad van NZ was... Niet dus... Toch is het de grootste stad van NZ. Veel is er helaas niet te zien, dus nadat we onze huurauto hadden opgehaald hebben we de stad achter ons gelaten om het binnenland te verkennen. Onze auto was een oranje zogenoemde Spaceship, een Nieuw Zeelandse uitvinding waarbij een Toyota gezinsauto wordt omgebouwd tot minivan. Het had de naam Izar (De rivier in Munchen heet Isar, dus we vonden het alle 3 erg toepasselijk).

Voor de eerste keer in mijn leven rijden door bergen, valleien, smalle bruggetjes, haarspeldbochten, smalle weggetjes langs kliffen, toeristen die spookrijden ontwijken, en dat allemaal aan de linkerkant van de weg. Het road trippen was een fantastische ervaring! De omgevingen waar je doorheen rijd lijken zo uit een film te komen. We hebben op 2,5 week ongeveer 3800 km afgelegd, dus inmiddels heb ik rijervaring genoeg!

Even in het kort: Nieuw Zeeland bestaat uit een Noordeiland en een Zuideiland. Het is ongeveer 5-6 keer zo groot als Nederland en heet dankzij onze eigen Nederlandse goudzoeker Abel Janszoon Tasman, Nieuw Zeeland.

Noordereiland
Na Auckland waren onze eerste bestemmingen de Cathedral Cove en Hot Beach. De eerste is een rots met een gat waar je doorheen kunt lopen en de tweede is een strand waar twee warmwaterstromen vanuit het land de zee instromen. Als het eb is kun je je eigen gat graven en lekker in een warm bad liggen. Erg diep hoef je trouwens niet te graven, als je je voeten 10-20 cm in het zand steekt komt er al kokend water omhoog...
De volgende stop was Rotarua, bekend om zijn geothermische (modder)poelen en geisers. Heel mooi om te zien, maar vanwege de rotte eieren geur niet echt uit te houden. Daarbij is het dorpje vreselijk gecommercialiseerd en zijn de prijzen absurd hoog voor het bezoeken van de stinkende kraters. Gelukkig vonden we in een dorpje verderop veel mooiere, minder stinkende modderpoelen en zelfs een zwembad waar we ons in het helende geothermische water konden onderdompelen.

Helemaal herboren en naar rotte eieren ruikend zijn we een wandeling gaan maken door het Tongariro National Park, het oudste nationale park van NZ. We hebben een route naar de Taranaki Falls gelopen, een grote waterval in de bergen. Vanuit daar zijn we naar Lake Taupo gereden: een 600 km2 meer dat eigenlijk een grote vulkaankrater is. De enige uitweg vanuit het meer gaat via de Huka Falls. Dit gaat met zoveel kracht dat de waterval 15% van Nieuw Zeelands energie opwekt.

Onze laatste halte op het Noordereiland was Wellington, ook wel Windy Welly genoemd. En inderdaad: wat een wind! Wellington is dus de hoofdstad van Nieuw Zeeland!
Vanuit Wellington vertrekt een boot naar het Zuidereilan, en er wordt beweerd dat het een van de mooiste ferry tochten ter wereld is. Het is zeker weten de moeite waard! Na het zien van pinguïns en dolfijnen kwamen we door de prachtige Queen Charlotte Sounds (de sounds zien eruit als fjorden, maar zijn het niet) aan in het plaatsje Picton op het Zuidereiland.

Zuidereiland
Via de Queen Charlotte Drive en Takaka hill kwamen we aan in het Abel Tasman National Park. Het is het kleinste maar meest bezochte nationale park van Nieuw Zeeland. Het is vreselijk mooi: rijden over onverharde weg, geweldig uitzicht over kust en bergen, wandelingen van baai naar baai. Daarbij ben ik met Noor een dag gaan kajakken inclusief zeehonden en pinguïns spotten!

Het mooie en zonnige Abel Tasman Park achter ons latend zijn we naar het gure weer in Punakaiki gereden, naar de Pancake Rocks. Een groep van sterk verweerde kalksteenrotsen die door enorme druk op de wisselende harde en zachte lagen van zeedieren en plantenresten lijken op een stapel pannenkoeken.
Vanwege het slechte weer zijn we zo'n beetje direct doorgereden naar Arthur's Pass. Arthur's Pass verbindt de westkust met de oostkust en is een vreselijk mooie weg om te rijden. Veel eenbaansbruggetjes, mooie super blauwe riviertjes, immens lange bruggen, brutale Kea's (grote papegaaiachtige vogels) en mooie campingplaatsen en dat allemaal in berggebied met zelfs op sommige toppen nog wat sneeuw. Met Joshua ben ik er naar de Cave Stream Senic Reserve geweest. Water van de bergen gaat door een grot over 600 meter omlaag. Je kunt van onderaan de grot omhoog lopen naar de waterval waar het water de grot ingaat. Het is heel koud water en het komt af en toe tot aan de navel. Buiten dat is het pikkedonker dus moet je goed voorbereid met zaklampen naar binnen. Het was echt een super sensatie! Verder hebben we er nog meertjes en een grote waterval met de angstaanjagende naam Devil's Punchbowl Falls bezocht.

Onze volgende bestemming was Okarito, zeer waarschijnlijk de plek die Abel Tasman zag toen hij NZ ontdekte. Het ligt afgelegen en is super klein, maar heeft een geweldig mooie lagoon. Het ligt ook op steenworp afstand van de Frans Josef gletsjer en de Fox gletsjer, waarschijnlijk de 2 meest bekende gletsjers van NZ. Ze zeggen dat je er maar eentje hoeft te zien, maar we hebben gelukkig beide bekeken. De Fox gletsjer is veel mooier, je kunt er zelfs een stuk langs af lopen terwijl je de Frans Josef gletsjer alleen maar van een afstandje kunt bekijken. Helaas smelten en dus krimpen ze ieder jaar behoorlijk...
Vanwege het inmiddels nog slechtere weer was het nog even de vraag of we vanwege watervallen over de weg en landverschuivingen de Haast Pass konden oversteken naar het oostelijke en stuk warmer, zonniger en droger deel van NZ. Gelukkig lukte het ons en kwamen we terecht in het deel van de blauwste meren die ik ooit heb gezien. Via de Lindiss Pass, over onverharde weg en koeien ontwijkend kwamen we vervolgens uit bij de meest afgelegen camping ooit.

De volgende dag zijn we via Twizel naar Lake Pukaki gereden waar we vanuit weer een andere camping een waanzinnig uitzicht hadden over Mount Cook, de hoogste berg van NZ. Het meer reikt min of meer tot aan de berg dus de volgende dag zijn we naar Mt. Cook Village gereden en erachter gekomen dat het beklimmen van de berg ongeveer 7 dagen in beslag neemt. In plaats daarvan hebben we de Blue Lakes Walk (door algen nu groen) gedaan en zijn we naar de Tasman Gletsjer geweest (met 29 km en 600 m diep de langste gletsjer van NZ). IJs brokkelt er af in een melkwit meer en ijsschotsen drijven rond. Ook hier gold weer dat het uitzicht adembenemend was.

Een ander meer in de buurt was Lake Tekapo, waar we op een relaxte camping met wederom mooi uitzicht vertoefd hebben.
Rakaia Gorge met zijn aparte bruggen, bergen, wind, kolenmijn geschiedenis en mooie wandelpaden alweer onze laatste bestemming voordat we naar eindpunt Christchurch gingen.

En dan als allerlaatste moesten we afscheid nemen van onze mooie, lieve Izar. We hadden nog twee dagen in Christchurch waarin we vol ongeloof hebben rondgelopen door een vernietigde stad. Na de aardbevingen van 2010 en 2011 ziet het er nog steeds verwoest uit. Veel lege plekken worden opgevuld met kunst of containers maar dat neemt niet weg dat Chch nog een lange weg te gaan heeft naar herstel. De kunst en creativiteit maken het zeker een gemoedelijker en gezelliger stadje.

Toen zat het Nieuw Zeeland avontuur erop. Heel mooi land, veel natuur, gevarieerd landschap maar ook koud en heel rustig. Op naar het warme, droge, hete Aussie!